شهریور 91. «دیکین سن»، تکزاس، امریکا. تا قبل  از واقعهء هجوم وحوش ، شهر «دیکین سن»، مکانی آرام بود. در میان وحوش مهاجم، شغال ها گستاخ ترین بوده اند. اینها برای بدست آوردن قوت و غذا داخل حیاط خانه ها شده اند و فاصله اشان را با آدمیزاد به سه قدمی رسانده اند. درمیان وقایع متفرقه در این زمینه آمده است که، شغالی وارد حیاطی شد و بطرفة العینی سگ خانه را بدندان گرفت و برد. صاحبخانه که خانمی است بنام «پرایس» میگوید: <بحق چیرای ندیده و نشنیده. آدم باورش نمیره که شوغال بی قابلیت کارش به اینجا بکشه که از دیفال خنهء مردم بره بالا و بیاد توی خنه. خلاصه، شوغاله اومد و سگ مانا جلوی دو تا چشمام قاپید و برد. سگ بیچاره بی فایده هی جیغ و و یغ کرد. مویی خاک بسر هم بلد نبودوم چکار بکنوم. الهی که شیرخشک ننه ات حرومت بشه.  ایی سگه مث بچهء مو بود. بمیروم ، ننه، برای مظلومیتت. آدم مادر باشه و نتونه برای نجات بچه اش کاری بکنه.> دیگری گفته است: <مو سه تا گربه داشتوم که یگ دحفه غیبشان زده. 13 سال آزگار مو اینا را با خون جیگر بزرگ کردوم. الهی که خیر نبینی که همچی عزیزای مو یا پر پر کردی. خدایا هوچ مادری یا داغدار نوکنه! بابای بچه ها میگه تخصیر خودمانه که شغال بی قابلیتا دس کم گرفتیم تا مسلط بسر ما بشه. دورسه که ما بی سوات بودیم و با حافظ فال نمیگرفتیم، اما ریش سفید خیلی موگفتن که «انگور خوب خوارک شغاله» یا دایی زاده اش، روباه، خیلی مکاره. حالا چشممان که چارتا شه. همساده ها موگن علاج شوغال سگه. دری وری میگن. شغاله اومد و سگ همسایه نا یگ لقمه کرد. گول نوخور. « سگ زرد برادر شوغاله». الحندلله «ادارهء  کل حیوان بانی» که تا حالا اگه یکی حتی یگ مار و افعی نا می کشت، پدر در میاورد، حالا گفته شغال کشی عیبی نداره. میگه گدانا که رو بدی صاحبخانه میره. دییه بیرون کردنش با کلیم و کاتبینه. تا دار و ندارتا از چنگت در نیاره معامله تا ول کن نیه. هر چی بدرد بخور باشه می بره.  حتی جل نوی تومونتا. وختی دییه هو چی برای غارت باقی نموند، اونوخت خاک باغچه نا توبره میکنه و می بره. با «نرذ» و نیاز هم کار درست نمیشه.>