مورخهء 10 اسفند 92. گلاسگو. مردی یکی خیار داخل لنگهء جوراب بکرد و برای سرقت بانکی از خانه خارج بشد. چون جلوی باجهء بانک برسید، لنگهء جوراب حاوی خیار را بمثابهء سلاحی آتشین بدر آورد و بطرف دخترک تحویلدار نشانه برفت و محتویات صندوق را طلب کرد. دخترک تحویدار از انجام خواسته سربرتافت. از قضا، همزمان یکی مأمور خفیه (لباس شخصی) که در حال انجام وظیفه نبود، ماجرا را بدید و  پیش برفت و با یک حرکت جودو کاری مردک خیاری را لوله بکرد. مردک خیارکش که بسختی نفس می کشید معترض شد و فریاد برد: ای بی مروت کجا کسی را بخاطر تعارف کردن خیار به بند کشند،  ولی مأمور خفیه دسبند بر او بزد و به سیاه جالش ببرد و بعد پیش قاضی کشاند که او را محکوم کرد به سه سال و چهارماه حبس. در این واقعه سلاح غیر آتشین خیار که بقول یوحنا در کتاب تقویم الصحه « سرد و تر» باشد و مضر است برای درد «فلون جا»، حایز کمال اهمیت است: هم از لحاظ شکل ظاهری و هم از نظر شدت انحنا و هم از بابت طرز گرفتن آن بدست. دیگر اینکه این سرقت بانکی از نوع «سیکیم خیاری» می باشد که مثلی است ترکی با معانی و مفاهیمی مختلف. بعبارت دیگر، وقتی یک نفر با گرفتن سر یک خیار با انجنای متفاوت به جانب تحویلداری مؤنث از او طلب پول میکند، عقلش  قاعدتآ باید پارسنگ بر داشته باشد. قطعآ این خیار از نوع خیارهای راست و مستقیم نبوده و خیار چنبر بوده و مانند سلاح کمری، قبضه داشته است که سارق قبضه را گرفته و نشانه رفته است. خیار جنبر معمولآ نارکتر از خیار های بسیار معطر و نسل ورافتادهء دستگرد خیار اصفهان هست. یکی نیست به این سارق بگوید: قارداش، سرقت بانکی به شیوه ترکان سلجوقی قرن هاست ور افتاده و فرقی هست میان بانک و «صراف». در دورهء و زمانه ای که همه جیز وارونه شده: یعنی قوطی کفش  صندوقجه پول میشود و مستخدم مدرسه رئیس دانشگاه و حمامی رئیس کل بانک. ماحصل معلوم است: «سیکیم خیاری». پس آنکه امین الملک است می تواند با یکی کلیک موس میلیارد ها واحد پولی را به کشوری دیگر منتقل کند و تا آخر عمر طولانی در امن و امان و در پناه «حب آبی» بزندگی ادامه دهد تا روزی پروستاش بقدر یکی کمبیزه شود و دار فانی را وداع گوید و  به دار باقی و به آغوش حوران بشتابد. جل الخالقین!