بیست و  یکم آذر 91. ژاپن. گروهی از دانشمندان ژاپنی، طی پژوهش هایی، دریافته اند که تشویق و دلگرمی در افراد  موجب پیدایش جنب و جوش فراوان در انجام امور می گردد. این دانشمندان علت را ناشی از فعالیت بخشی از مغزتشخیص داده اند. پروفسور «صاداتو» عضو این گروه میگوید: < برای مغز آدم دریافت تمجید و تحسین برابر است با دریافت پاداش نقدی. ما در این تحقیق دریافته ایم که آدم با تشویق و تحسین بهتر کار میکنه. خلاصه برای پیشرفت باید آدم ها را تشویق کرد.> حاشیه: ما را باش که تا حالا خیال میکردیم «جاپنی ها» دامشمندن. مثل اینکه «تشرشرات» اتمی مخ اینا را خراب کرده. گومونم رابطه شان با عرب و عجم قطع رفته. آقاجان، دو کلمه زبون عجمسونی یاد میگرفتی و «دیبان» اشعار شعراشانا میخواندی تا بفهمی که 1400 ساله  عرب و عجم داره  از کبشیات فعلی شما استقاده موکنه. اینا خیلی زود فهمیدن که با مدح و ثنا راحت میشه سلاطین و شبه سلاطین را «خر» کرد و از قبلشون پولدار شد. البتن، شاعر تخصیر نداشته. بقول خودشان طبع شاعری خدادادیه. وقتی راه افتاد دییه نمیشه جلوشا گرفت. توی خواب و بیداری هی میاد و میاد و ول کن معاملهء شاعر هم نیه. در نتیجه هر شو شعر گفت و روز رچ و راه افتاد و با دیدن دم این دربان و اون دربان از رئیس دزدا وقت گرفت که براش شعر بوخونه. اگه توی شعر موفق می شد که رئیس دزد ها را صد مراتب بیشتر از اونچه هس کله خر و آدمکش  جلوه بده، اونوخت رئیس دزد چندتا سکه مث اسخون میانداخت جلوش. اینکار تا همین حالاش هم ادامه داره. جالا تویی «جاپونی» اومدی و میگی تشبیق خوبه. تشبیق بدرد بقال و چقال و ماسبند و نونبا و اله و بله و اینا و مینا موخوره. تازه چی عاید تشبیق کننده مشه؟ آقای دامشبند جاپنی بجای این همه خرج و مخارجی که برییه انجام این تحقیق کردی  خوب بود اینکارا میکردی. اگه توی خنه تان گربهء نر پیری رفت و آمد موکنه، یگ روز که روی دیفال وایساده و هی داره اسخاره موکنه که بپره یا نه، کافبه که تو یگ پخ محکمی بکنی و ببینی که چطور از ترس مث تیر ترکش از جا می پره. البتن، یگ شرطی داره که گربه اش «جاپنی» نباشه که از آدم نمی ترسه. بایس عجمسونی باشه که از سایه آدمیزاد فرار میکنه. بله آقای پلوفوسور جاپنی، تشبیق چیه. تهدید خوبه. هر روز و هر شو بگو جارچیات توی کوچه و بازار جار بزنن: <موکوشوم. موکوشوم. موکوشوم.>